ARTillerie

• 

• 

• 

Hey Bibi! Kan je kort introduceren wat je precies gedaan hebt voor het filmfestival?
“Ik heb een korte animatiefilm gemaakt, The Boundless Luminosity of a Single Star. Het is niet zo dat ik de film speciaal voor het Nijmeegse internationale korte film festival Go Short heb gemaakt, maar ik heb wel altijd heel erg gehoopt dat hij op Go Short getoond zou worden en in première zou gaan. En dat is dus uitgekomen! Ik was dolblij toen ik het te horen kreeg. Fun fact: de e-mail met de boodschap dat deze op Go Short gedraaid zou worden, kwam binnen toen ik aan het leren was voor het tweede tentamen van Denken over Kunstgeschiedenis. Gelukkig was ik bijna klaar met studeren, want na die e-mail was mijn concentratie niet meer bij de fenomenologie en het marxisme!”

Hoe lang ben je met de film bezig geweest? 
“Het idee voor de film was er al begin 2018, maar het grootste gedeelte van het werk heb ik gedaan tussen augustus en begin december 2018. Dus 4 maanden ongeveer? In die vier maanden was ik denk ik gemiddeld iets van 4-5 uur per week actief bezig met de film.”

Wat mag je ons al vertellen over de film? 
“Aangezien het een vrij korte film is, kan ik over de inhoud niet veel meer vertellen dan dat het een verhaal is over een ster, een boek en twee mensen. Als ik ook maar iets meer zou zeggen, dan zou ik meteen veel te veel vertellen over de inhoud! Waar ik wel wat meer over kan vertellen is de vorm. Het is een geschilderde animatiefilm (acrylverf op papier). In sommige stukken in de film ontstaat beweging doordat ik steeds iets erbij schilderde in het frame, terwijl op andere stukken in de film de beweging ontstaat doordat een uitgeknipt voorwerp, een geschilderde kaars bijvoorbeeld, op een geschilderde achtergrond steeds ietsiepietsie verder beweegt. Voor allebei de manieren geldt echter: na iedere kleine verandering moest het geheel weer ingescand worden. Dit zorgde vanzelfsprekend voor een grote hoeveelheid aan afbeeldingsbestanden. Die deed ik vervolgens een beetje bewerken- inscannen maakt de kleuren tenslotte wat doffer- en uiteindelijk achter elkaar zetten. Wanneer je zo’n serie afbeeldingen dan met een bepaalde snelheid (bijvoorbeeld 12 afbeeldingen per seconde) afspeelt, ontstaat er beweging. Je ziet je werk dan echt tot leven komen. Dat vind ik nou de magie van animatie.”

“Je werk tot leven zien komen. Dat vind ik nou de magie van animatie”

Hoe hoop je dat de kijker zal reageren? Wil je dat de kijker een boodschap mee naar huis neemt?
“Ik hoop in ieder geval dat de kijker geniet van de film! Ergens in een notitieboekje op de bodem van m’n rugzak – het notitieboekje waar ook het idee voor deze film in is ontstaan- heb ik iets iets geschreven met de volgende strekking: ik wil kijkers sprankjes hoop en positiviteit geven, als je de TV aanzet of de krant openslaat, dan zie je al genoeg dingen die ervoor kunnen zorgen dat je je nietig en droevig gaat voelen.”

Hoe ben je op het idee gekomen om dit te gaan doen? 
“Het is niet mijn eerste film; in 2015 heb ik ook al eens een animatiefilm gemaakt (Remember to Smile). Met die film heb ik uiteindelijke in de landelijke finale van Kunstbende gestaan en hij heeft ook de ‘Award for Best Under 18s’ film gewonnen op het Dublin Animation Film Festival in 2015. Dat was echt fantastisch. Ik mocht toen naar Dublin komen om mijn award op te halen en heb toen ook nog een hele tijd met de de directrice van de National Film School (van Ierland) en de festivaldirectrice gepraat. Dat was heel motiverend. Daarnaast heeft die toen op nog drie andere festivals gespeeld. Het geeft een enorme kick om je eigen werk in een echte bioscoop op het grote witte doek te zien. Ik wist dan ook zeker dat die eerste film niet meteen de laatste zou zijn.”

“Toen wist ik dat die eerste film niet de laatste zou zijn.”

Wie hebben jou tijdens het maakproces geïnspireerd? Of is daar geen sprake van?
“Het idee voor de film kreeg ik ineens in de Arrivatrein richting Nijmegen op een regenachtige dag in januari. Er was dus niet echt iets dat het idee voor de film triggerde. Hoe stom het ook klinkt, het was er ineens en er is ook niet enorm veel meer aan veranderd sinds die dag dat ik het idee kreeg. Wat betreft animatiestijl inspireert de Ierse animatiestudio Cartoon Saloon me heel erg. Ook enkele fragmenten uit de animatiefilm Kahlil Gibran: The Prophet hebben me zeer geïnspireerd, met name het stuk geanimeerd door Joan C. Gratz (On Work).”

Ben je obstakels tegengekomen? Zo ja, hoe heb je die overwonnen? 
“Eigenlijk heb ik niet zo veel kennis wat betreft filmbewerkingsprogramma’s en al hun functies. Heel veel afbeeldingen achter elkaar zetten en een stuk of 12 afbeeldingen per seconde afspelen, zonder dat er kwaliteit verloren gaat…het leek wel alsof ik geen filmprogramma kon vinden dat dat goed kon doen. Ik heb een stuk of 10 ‘eerste maand gratis’ proefversies van filmbewerkingsprogramma’s uitgeprobeerd om iets te vinden dat werkte. Dat was even stress, aangezien de uiterlijke inzenddatum voor Go Short behoorlijk in de buurt begon te komen. Uiteindelijk is het toch allemaal gelukt en goed gekomen, maar het was even stressen.”

Wat heb je uiteindelijk geleerd? 
“Ik heb met mijn tweede film nog meer geleerd dat ik niet moet onderschatten hoeveel werk het is om in je eentje een animatiefilm van 2 minuten te maken. Verder kom ik er steeds meer achter dat ik (animatie)films en filmfestivals geweldig vind en dat ik misschien wat meer in die richting wil verdergaan na mijn bachelor Kunstgeschiedenis.”

“Misschien dat ik wel verder ga met film na mijn bachelor Kunstgeschiedenis.”

Is er ten slotte nog iets wat je zelf nog kwijt zou willen?
“De muziek van de film is ook door een student van de Radboud Universiteit gedaan, namelijk door filosofiestudent Thomas Klein-Goldewijk. Oh, en een kleine filmtip! De film die in 1992 de Oscar voor Best Animated Short film heeft gewonnen – Mona Lisa Descending a Staircase – is een hele leuke en prachtig gemaakte animatiefilm over moderne kunst! Hier kun je hem kijken (kwaliteit is helaas niet super). ”

Bedankt Bibi, je bent een topper! The Boundless Luminosity of a Single Star zal op 3 april vertoond worden, samen met films van andere regionale talenten, tussen 21:30 en 23:00 binnen de categorie ‘Homegrown’ op het filmfestival Go Short. Kaartjes zijn hier te koop.

• 

• 

• 

“De afgelopen maanden heb ik, Moos Engelbertink, stagegelopen in Museum No Hero in Delden. Als vierdejaarsstudent Kunstgeschiedenis had ik ruimte in mijn rooster om stage te gaan lopen en het leek me de perfecte manier om wat werkervaring op te doen en om eens te zien hoe het er in een écht museum aan toe gaat. Omdat Museum No Hero een relatief nieuw en jong museum met een klein team is, heb ik ontzettend veel mogen doen. Mijn taakomschrijving omvatte alles van het invoeren van nieuwe members (vrienden van het museum) tot het uitzoeken van bruiklenen, veel contact hebben met een grote groep vrijwilligers, tot het schrijven van teksten. Ik heb zelfs een keer een uurtje meegedraaid in de bediening van het museumrestaurant. Het grootste deel van mijn tijd zat echter in het voorbereiden van de tentoonstelling ‘Women of Japan.’

Gemma Boon, directeur van Museum No Hero en degene met wie ik tijdens mijn stage het meest heb samengewerkt, vertelde me op mijn eerste dag over het concept van de tentoonstelling. Al jaren bestaan er ontzettend veel stereotype denkbeelden over vrouwen in Japan: van oudsher de seksuele tendens die er om de mysterieuze geisha’s zou hangen en tegenwoordig het idee dat vrouwen in Japan geen carrière zouden kunnen hebben naast hun gezin. Gemma vroeg zich af of dit eigenlijk wel zo was en wilde hier in de tentoonstelling vragen over stellen aan de bezoekers van het museum aan de hand van objecten die 300 jaar vrouwengeschiedenis in Japan tonen. In eerste instantie vond ik het concept nogal abstract klinken én ik had vrij weinig met Japan, maar al snel begon ik met me inlezen en begon het hele concept steeds meer te leven.

Samen met Gemma heb ik alle bruiklenen voor de tentoonstelling uitgezocht, de vrijheid die ik daarin kreeg was enorm. Op mijn tweede dag werd een dik boek met afbeeldingen van de kimonocollectie van het Rijksmuseum op mijn bureau gelegd, met de boodschap dat ik maar een aantal kimono’s uit moest kiezen die we aan zouden gaan vragen. Vervolgens begon ik samen met Gemma met het schrijven van bruikleenverzoeken. Naast de tentoonstelling zou er ook een publicatie bij de tentoonstelling verschijnen waarvoor we auteurs moesten zoeken, en een vormgever. Het belangrijkste deel van deze catalogus waren echter interview met Japanse vrouwen die hun kijk op het leven van een vrouw in Japan lieten zien. Gedurende het hele proces zijn er momenten geweest waarop Gemma en ik ons afvroegen waar we mee bezig waren (waar vind je in godsnaam een passende vitrine voor een kimono?) en werden termen als kimonostress geboren. Soms was dat stressvol, maar daar stonden ontzettend veel leuke dingen tegenover: ik ben op plekken geweest waar je normaal gesproken niet zo vaak komt (Kasteel Twickel, onze buren in Delden), heb geassisteerd bij het maken van de foto voor het campagnebeeld, wekelijks aan de lijn gehangen met andere musea, bruiklenen opgehaald en geholpen met het inrichten van een tentoonstelling.

Op 23 februari opende de tentoonstelling en zat mijn stage erop, maar afscheid nemen van het museum doe ik zeker niet. Ik ben nog een dag in de week in Delden te vinden om te assisteren bij nieuwe tentoonstellingen en andere administratieve dingen, zeker nog tot we een nieuwe stagiair hebben gevonden, maar hopelijk ook nog daarna. Ik kan het in ieder geval iedereen aanraden om stage te gaan lopen: je doet ervaring op, breidt je CV uit, leert ontzettend veel en komt hopelijk een heleboel leuke mensen tegen!”