Match in het Museum: Casati

Terug van weggeweest: match in het museum! Hebben jullie dat ook wel eens? Je loopt rond in een museum en plotseling hangt daar om de hoek het perfecte portret. Het is liefde op het eerste gezicht. Tijd om het werk goed te bestuderen is er echter niet, want jouw compagnons trekken je al ongeduldig aan de mouw om verder te lopen. Gelukkig bestaat er deze rubriek, die jou vertelt wat je altijd al had willen weten over deze prachtverschijnselen. Is het uiteindelijk een match, of toch niet?

We trappen dit seizoen af met een heuse femme fatale: haar naam is Marchesa Luisa Casati, ze is 27 jaar oud, 1,82 meter lang (zonder hakken), staat open voor een relatie met zowel mannen als vrouwen en was voor het laatst 62 jaar geleden actief. Haar locatie wil ze liever niet prijsgeven, dus we weten niet hoe ver deze schone van Nijmegen verwijderd is.

Maar reken maar dat je iedere afstand voor haar wil overbruggen – als je het tenminste aandurft met deze dame. Luisa kwam in 1881 ter wereld in een steenrijk gezin in Milaan. Haar vader was graaf en eigenaar van een groot textielbedrijf waarmee hij een fortuin had vergaard. Beide ouders stierven echter in Luisa’s tienerjaren, wat haar op zeer jonge leeftijd de rijkste erfgename van Italië maakte.

Zoals je op dit portret kan zien, had Luisa een goed gevoel voor mode. Op dit werk draagt ze een zwarte japon, met een grote, roze corsage op haar buik. Haar stijlvolle hoed verbergt bijna de belangrijkste kenmerken van Luisa’s uiterlijk: haar groene ogen en roodgeverfde haren. Met name haar ogen waren belangrijk, die accentueerde ze met houtskool en valse wimpers. Volgens sommigen zou ze zelfs het giftige belladonna in haar ogen spuiten om zo haar ogen nog beter uit de verf te laten komen.

De kraag om haar nek verraadt dat Luisa een groot liefhebster was van het dragen van bont. Maar ze hield ook op een andere manier van dieren; we zien haar op schilderij immers met een hazewindhond afgebeeld. Deze viervoeter was echter niet het enige dier dat Luisa hield: ze had ook twee jachtluipaarden, een witte pauw, albino merels geverfd in felle kleuren en een boa – en nee, dan bedoel ik niet de boa van veren.

Alleen al aan haar outfit is dus te zien dat Luisa het geld van haar ouders goed wist te besteden. De dame stond daarnaast bekend om haar uitbundige levensstijl waarin ze heel Europa afreisde om met de allerrijksten van het continent te feesten. Berucht is een feest dat Luisa in 1913 hield in een Venetiaans palazzo, volledig in achttiende-eeuwse stijl. Op al die feesten vloeiden de drank en de cocaïne rijkelijk en er gebeurden dingen die ik op deze keurige ARTillerie-pagina maar niet zal beschrijven. Je moet dus wel wat gewend zijn wil je met Luisa een avondje uit gaan. Ook van de kunsten was Luisa niet vies. Ze was de mecenas en muze van onder andere de Italiaanse futuristen Umberto Boccioni (1882-1916), Fillippo Marinetti (1876-1944) en Fortunato Depero (1892-1960). Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze zich graag liet portretteren en fotograferen door vooraanstaande figuren uit de kunstwereld, daarvan is dit zwierige portret door Giovanni Boldini (1842-1931) een goed voorbeeld.

Toch kwam aan al deze extravagante luxe een einde in 1930. Mede veroorzaakt door de beurskrach van 1929 raakte Luisa in schulden die omgerekend zo’n 21 miljoen euro bedroegen. Deze schulden kreeg ze niet zo snel afbetaald, waardoor ze vanaf dat moment in relatieve armoede haar leven in Londen voortzette.Swipe jij naar links (niet mijn type) of naar rechts (supervrouw!)? Duimpje = links en hartje = rechts.

Heb jij stiekem een oogje op een geportretteerde uit het museum? Neem dan contact op met een van de redactieleden van de ARTillerie en vertel ons waarom dit portret jouw hartje sneller doet kloppen. De redactie van de ARTillerie bestaat uit Ruben Hulsewé, Alison Scanlan en Luuk Merijn Spee.