Kunstestafette: Emily Wongsodjiwo

Daar is ‘ie dan: de tweede inzending voor de kunstestafette van dit collegejaar! Chiharu Shiota’s I Hope… wordt vandaag in het zonnetje gezet door tweedejaarsstudent Emily.

Chiharu Shiota, I Hope…, 2021

Mensen die mij kennen, zouden mij wel eens beschrijven als verstrooid. Mijn OV-pas nestelt zich net iets te vaak in de zak van mijn zomerjas aan de kapstok, in plaats van de zwarte jas die ik draag wanneer ik op weg ben naar het station. Op andere momenten zit ik zo in het gesprek dat ik ironisch genoeg meer let op alles behalve de woorden die deze hele handeling überhaupt draaiende houdt. Ik zak weg in het huidige moment tot ik mijn naam hoor, een zachte vlaag van een hand die op en neer gaat en kom erachter dat ik de helft van het verhaal niet heb meegekregen. Het cruciale doet zich wegdwalen. En wellicht zal de lezer door mijn chaotische structuur in mijn hoofd die ik vertaal op papier, de draad van het verhaal net zo kwijtraken. Om die exacte situatie te voorkomen, gaat mijn kunstestafette over I Hope… van de Japanse kunstenares Chiharu Shiota  (1972-heden): een kunstwerk waarin de rode draad zeer letterlijk prominent aanwezig is. 

Rode draad

Door het gehele oeuvre van Shiota komt de kleur rood herhaaldelijk terug. Het gebruik van deze kleur draad is verweven met woorden zoals connectie, relaties en verwondering. Het overweldigende websel van rood staat tevens symbool voor herinneringen en gedachten. Verder associeert de kunstenares rood met bloed. Het ingewikkelde stelsel van de rode draad doet je inderdaad denken aan bloedaders, wat kan verwijzen naar het leven. Het werk I Hope… is slechts een van de installaties waar Shiota haar verwerkingsproces van persoonlijke pijnlijke herinneringen blootlegt. Zijzelf heeft meerdere dierbaren verloren en vecht nu ook voor haar eigen leven sinds zij sinds een paar jaar is gediagnosticeerd met kanker. 

Brieven

Het werkt betrekt niet alleen de innerlijke werkingen van het individu, maar ook de collectieve herinneringen en ervaringen van de hele wereld en delen daarvan. Dit wordt duidelijk door de duizenden rode papiertjes die aan de rode draden naar beneden hangen. De draden waar een rode brief aanhangt zijn in tegenstelling tot de draden van het ingewikkelde rode web loshangend van het plafond. Het mooie aan deze brieven is dat zij tijdens de pandemie op verzoek van Shiota zijn ingestuurd. Hierin schreef iedereen over de hele wereld hun wensen op. Dit hele concept wekt het gevoel van een groter geheel op. Een gevoel dat in een tijd van isolatie iedereen kan gebruiken.

Boten

Boten als object in de installaties van Shiota zien we ook vaker voorbij varen. In het geval van deze installatie heeft ze gekozen voor enkel het metalen skelet van de boot. De boten zijn gepositioneerd in de houding van twee handen die wanhopig grip proberen te krijgen op de overvloed aan herinneringen. In de zee van rode draad, vallen de boten nauwelijks op. De rode draden zweven door het fragiele frame van de boten die licht en ongegrond zijn. De boten kunnen verwijzen naar het verdergaan naar een nieuw hoofdstuk in je leven. Dit is terug te koppelen naar een van de boten die verder omhoog vaart, terwijl de ander achterblijft; het lijkt alsof de ene boot al klaar is om verder te gaan, terwijl de andere nog teveel vasthoudt aan verleden en heden. Dit is wat hem uiteindelijk tegenhoudt om mee omhoog te varen.

Het gehele werk doet mij denken aan de zee. Hoewel de grootte van de installatie zeker intimiderend is, vind ik comfort in deze rode zee met brieven die lijkt op een school vissen. Net als de zee is het onzeker waar het leven je naartoe kan brengen, en voor de zekerheid kan je alleen je eigen herinneringen, wensen en gedachten vasthouden. Wanneer we onze verschillende levensfases doorlopen, proberen we toch die vorige hoofdstukken in ons leven dicht bij ons te houden, omdat wij er waarde aan hechten. And there is something so bittersweet about getting to move forward and grow, while leaving certain memories behind that were at some point important. At least, I hope so…

Hopelijk was de rode draad degelijk te volgen in mijn stuk en hebben jullie genoten van mijn artikel over dit recente werk van Chiharu Shiota. Bij deze nomineer ik Sophie van Rooij voor de kunstestafette. Ik ben heel benieuwd wat zij te vertellen heeft over een kunstwerk dat haar ten diepste interesseert.